Γιατί χρησιμοποιούνται πλάκες και βίδες στην Ορθοπαιδικη;

Όταν ενα οστο σπάσει είναι απαραίτητο να επαναφέρουμε  την επαφή στα οστικά άκρα και επιπρόσθετα να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικο διαστημα (το διαστημα αυτο εξαρτάται απο ποικιλους παραγοντες). 

Με τη χειρουργική αυτή μέθοδο, τα οστικά τμήματα αρχικά ανατάσσονται (δηλαδή επανατοποθετούνται) στην ανατομική τους θέση.

Ακολουθεί η συγκράτηση του οστού σε αποδεκτή θέση με ειδικά εργαλεία  ανάταξης. Η τελική θέση συγκράτησης επιτυγχάνεται  με χρήση ειδικών πλάκων οι οποιες προσαρμόζονται και στην συνέχεια συγκρατούνται με  βίδες επάνω στο οστό.

Ανατάσσουμε το καταγμα είτε ανοικτά υπό άμεση όραση (μέσα απο χειρουργική τομή  )ή με ακτινοσκοπική υποβοήθηση (ακτινογραφίες που διενεργούνται την ώρα του χειρουργείου). Υπάρχουν τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας (γνωστές ως MIPO-Minimally Invasive Plate Osteosynthesis) όπου οι πλάκες τοποθετούνται μέσα απο οπές μερικών χιλιοστών. Στη συνέχεια η συγκράτηση του οστού γίνεται με χρήση υλικών οστεοσύνθεσης (πλάκα και βίδες ) επάνω στο σημείο που έσπασε το κόκκαλο . Υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες αυτής της διαδικασίας. Το πλεονέκτημα είναι, ότι μπορούμε να επιτύχουμε υπό άμεση όραση την ανάταξη του κατάγματος (επαναφορά δηλαδή του οστού στην φυσιολογική του θέση) .Αυτό βοηθάει σημαντικά την επιτυχημένη πώρωση του οστού (να κολλήσει δηλαδή το κόκκαλο όχι μόνο σωστά αλλά και γρήγορα ).