Περιαρθρίτιδα Ώμου: Μια Λανθασμένη και παρωχημένη Διάγνωση
Ο όρος «περιαρθρίτιδα ώμου» χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν και αποτελεί μία γενική και αόριστη περιγραφή για όλες τις παθήσεις που προκαλούν πόνο και περιορίζουν την κινητικότητα του ώμου.Ο όρος “περιαρθρίτιδα ώμου” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα και είναι ένας όρος ο οποίος σήμερα θα πρέπει να καταργηθεί. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια συγκεκριμένη διάγνωση αλλά για μια “ομπρέλα διαγνώσεων”. Κάτω από την ομπρέλα του όρου περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός παθήσεων.
Τα νοσήματα αυτά είναι δυνατόν να ταξινομηθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:
- Τενοντοπάθεια των στροφέων μυών του ώμου
- Αστάθειες (πρόσθια, οπίσθια, πολυαξονική)
- Αρθρίτιδες
Τα συμπτώματα των ανωτέρω παθολογικών καταστάσεων είναι συχνά κοινά (πόνος, μείωση του εύρους κίνησης, μυϊκή ατροφία.).Η διαφορική διάγνωση πριν από την εποχή της αρθροσκόπησης και της μαγνητικής τομογραφίας ήταν άγνωστη και δύσκολη. Για τον λόγο αυτό επικράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα ο όρος “περιαρθρίτιδα ώμου” ο οποίος στην σημερινή εποχή θεωρείται ανεπαρκής και λανθασμένος.
Η πρόοδος της ιατρικής, η χρήση νέων τεχνολογιών και η εισαγωγή νέων απεικονιστικών μεθόδων (υπερηχογράφημα ,αξονική, μαγνητική τομογραφία,) βοήθησε στην αναγνώριση, ταυτοποίηση και διαφοροδιάγνωση αυτών των νοσολογικών οντοτήτων που προκαλούν δυσλειτουργίες στον ώμο. Οι παθήσεις αυτές ταυτοποιήθηκαν και πλέον αποτελούν οντότητες με συγκεκριμένα ονόματα όπως:
- τενοντίτιδα μακράς κεφαλής δικεφάλου βραχιονίου
- ασβεστοποιός τενοντίτιδα του υπερακανθίου
- Ρήξη του τενοντίου πετάλου των στροφέων του ώμου (υπερακάνθιος, υπακάνθιος, υποπλάτιος)
- Ρήξη του επιχείλιου χόνδρου
- Συμφυτική θυλακίτιδα ή παγωμένος ώμος
- σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής με ή χωρίς ρήξη του πετάλου στροφέων (συνήθως του υπερακανθίου
- Τραυματική ή μη αστάθεια του ώμου
- οστεοαρθρίτιδα γληνοβραχιονίου ή ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης
- πίεση ή πάρεση του υπερπλατίου νεύρου
Σήμερα με την αρθροσκόπηση γνωρίζουμε, ότι τα περισσότερα προβλήματα του ώμου πηγάζουν από βλάβες στα μαλακά μόρια (μυϊκές ομάδες, σύνδεσμοι και τένοντες) και λιγότερο από οστική συμμετοχή. Συνεπώς η σωστή διάγνωση αποτελεί την βάση μας για την αποτελεσματική θεραπεία.
